Hoi, ik ben Esther, ik ben 37 jaar en opnieuw mama geworden.
Ja opnieuw, na 14 jaar.
Ik wil graag mijn verhaal delen omdat ik het zelf te mooi vind om het niet te doen.
Ik heb altijd een heel grote kinderwens gehad. Ik wist al van jongs af aan dat ik meerdere kinderen wou, ik was een geboren mamaatje.
De keuze om een jonge mama te worden was dan ook evident. Bijna 15 jaar geleden, toen ik 22 jaar was, ben ik mama geworden van Liam.
Natuurlijk als je 22 jaar bent, ben je nog héél jong. Lichamelijk alleen maar voordelen want ik heb toen een geweldige zwangerschap gehad, zonder kwaaltjes of ongemakken. Maar op je 22ste ben je zelf nog in volle groei en ontwikkeling. Je bent je eigen weg nog aan het uitzoeken en plots heb je er een klein mensje bij waar je alle liefde van de wereld aan wil geven.
Ik denk dat ik met trots mag zeggen dat ik dit heel erg goed heb gedaan.
Je hebt natuurlijk de golven van je leven niet altijd helemaal in de hand. De relatie met Liam zijn papa liep fout en de hoop op nog meer kinderen werd kleiner met de jaren.
Dit heeft toch wel de nodige traantjes met zich meegebracht tot op een punt dat ik het heb losgelaten. Ik had ‘aanvaard’ (in de mate dat je dit kan aanvaarden en plaatsen) dat ik nooit meer opnieuw mama zou worden. Een puzzelstukje dat zou blijven ontbreken en dat ik alleen moeilijk kon invullen.
En dan kwam er vorig jaar ineens verandering in...
Ook weer een golf in het leven heeft me mijn huidige partner gebracht waar ik nu zo ontzettend dankbaar voor ben.
Een van de eerste gesprekken tijdens onze date-fase was de kinderwens. Aangezien mijn partner 8 jaar ouder is en al een zoon van 12 heeft, had ik niet echt verwacht dat er in een eventuele toekomst samen nog ruimte zou zijn voor kinderen maar toch…
De zin ‘dit schrikt mij niet af’ maakte plots dat er weer hoop was. We wisten al snel dat we een enorme connectie hadden, we zaten op zoveel vlakken op dezelfde golflengte, we kijken naar de wereld door dezelfde (niet altijd standaard) bril en we wilden allebei terug een warm gezin vol liefde en verbondenheid.
En dan is daar het moment dat je samen beslist: ‘ja, we gaan ervoor. We gaan voor een baby.’ Toch even een afspraak gemaakt bij de gynaecoloog want toen 36 jaar en 44 jaar, is toch net wat anders dan de 22 jaar die ik was bij mijn eerste zoon.
Na een geruststellend gesprek en onderzoek, kon ik huiswaarts gaan met het advies: ‘Er is geen enkele reden waarom er moeilijkheden zouden zijn, hou er juist rekening mee dat het iets langer kan duren voor je zwanger bent. Enkele maanden, tot zelfs een jaar zou niet uitzonderlijk zijn.'
Blij met het nieuws beslisten we om de natuur zijn gang te laten gaan.
En… 1 maand later was ik zwanger. Dit zieltje zat al heel lang op mij, op ons te wachten.
Deze zwangerschap en bevalling zou ik heel bewust beleven. Ik besefte dat ik mijn eerste zwangerschap vooral ondergaan heb, zonder er echt bij stil te staan. Dit gevoel herken je misschien wel, alles is nieuw en er komt heel veel op je af waardoor je soms vergeet om te genieten of stil te staan bij de kleine, mooie momenten.
Nu zou ik het anders beleven, ik wou van elk moment genieten, elk moment ervaren en me helemaal voorbereiden op de veranderingen die mijn lichaam moest doormaken, de groei van ons kindje en uiteindelijk de bevalling.
Maar dit is natuurlijk een plan, de uitvoering moest ik toch nog even uitdokteren. Ik had al vele jaren een idee hoe ik het zou aanpakken als ik weer zwanger zou zijn en dan is het plots zover.
Comments