In mijn vorige post nam ik jullie mee in het verhaal voor mijn zwangerschap. De kinderwens, het loslaten en het geluk wanneer deze kinderwens toch ingevuld werd.
Hier ga ik graag verder op dat verhaal, mijn zwangerschap.
Op 5 januari kregen we de bevestiging, ik was 7 weken zwanger. Toch een speciaal gevoel, na zoveel jaren. Een gevoel dat niet te omschrijven is, één en al geluk.
Ik was er helemaal klaar voor. Wij waren er helemaal klaar voor, klaar voor een nieuw leventje in ons gezin.
Zwanger zijn, betekende dat alles op het punt stond te veranderen. We wisten dat ons een jaar van 'schakelen' te wachten stond.
De eerste grote verandering was mijn werk. Ik werkte als kinderbegeleider in een kinderopvang. Ik stond vast bij het babygroepje, waar ik helemaal in mijn element ben.
Ik genoot elke dag van de connectie met de allerkleinsten, vond het fijn om ouders op hun gemak te stellen en hele dagen te knuffelen met en te zorgen voor 'mijn' kleintjes.
Maar werken in de kinderopgang betekent dat vanaf je weet dat je zwanger bent, je onmiddellijk moet stoppen met werken.
Dus op 7 weken zwangerschap mocht ik niet meer gaan werken en zat ik thuis. In eerste instantie vond ik dit een geweldig fijn gevoel, stap 1 in het ten volle genieten van mijn zwangerschap, in alle rust en op mijn eigen tempo.
Naast mijn job als kinderbegeleider ben ik ook nog zelfstandig in bijberoep. Ik gaf toen Zumba lessen en yogalessen.
Ideaal dus, overdag kon ik mijn lichaam laten rusten en 's avonds kon ik mijn lessen blijven geven die mezelf ook mentale rust en lichamelijke kracht gaven.
Ik gaf wekelijks 2 uur Zumba en 8 uur yoga. De yoga uurtjes waren afwisselend yin yoga, yin-yang, kinderyoga en zwangerschapsyoga. Ideaal dus, ik kon mijn technieken gebruiken om mijn eigen lichaam aan te sterken en klaar te maken voor de bevalling.
Ook de Zumba vond ik geweldig om te geven als ik zwanger was, ik vond het fijn om te merken wat mijn lichaam kon, hoe het veranderde en zwaarder werd, hoe mijn buikje stilletjes aan in de weg begon te zitten. Sporten tijdens de zwangerschap is zo een aanrader, ik was wel sneller moe maar genoot ten volle.
Op ongeveer 20 weken werd elke les zwaarder en zwaarder. Zowel de Zumba- als de yogalessen. Ik voelde dat er iets in mijn lichaam aan het vechten was, ik had wat last in de zijflanken van mijn rug dus al snel werd er gedacht dat het om nierstuwing ging, niks erg maar gewoon een vervelend kwaaltje tijdens de zwangerschap.
Ik voelde echter dat het iets meer was dan gewoon een kwaaltje. Ik ken mijn lichaam goed, goed genoeg om op te merken wanneer er echt iets meer aan de hand is.
Na het paasweekend, vol last en ongemak, zei mijn partner dat dit toch echt niet normaal kon zijn. Ik was op bepaalde momenten de pijn aan het wegademen, ging op handen en knieën zitten om toch een beetje comfort te vinden en probeerde de pijn op die manier te verdragen.
Uiteindelijk ben ik dan toch naar materniteit gegaan om het verder te bekijken omdat ik voelde dat dit teveel last gaf voor een kwaaltje en wat bleek: het was een nierontsteking. Vervelend en pijnlijk.
Ik moest opgenomen worden, mijn ontstekingswaarden stonden torenhoog en die moesten snel weer naar beneden. Na een week in het ziekenhuis, goede zorgen van de vroedvrouwen en mijn partner (die thuis onze twee tieners ook moest opvangen) was ik weer helemaal klaar om te genieten van de zwangerschap.
Toen ik weer thuis was, heb ik besloten om mijn lessen stop te zetten. Ik voelde dat het hiervoor het juiste moment was, mijn lichaam had al even aan de alarmbel getrokken dus daar moest ik naar luisteren. Iets meer rust inlassen was de beste optie.
Deze keuze zorgde ervoor dat ik ineens heel weinig om handen had. Dan begon het wachten, wachten op ons kindje. En hoe dankbaar ik was met de rust, ik vond het stilstaan niet altijd even makkelijk.
In deze periode ben ik mezelf toch enkele keren tegengekomen. Je valt stil, staat even naast de maatschappij. Ik had voor mijn zwangerschap vele sociale contacten door mijn job en bijberoep en dat was ineens veel minder. De muren kwamen me soms echt tegemoet.
Het voordeel van thuisblijven had voor mij een keerzijde. Mentaal, financieel en fysiek werd ik op mijn limieten gewezen.
Op die manier duren 9 maanden heel erg lang als je vol ongeduld wacht op het wondertje waar je al zo lang naar uitkijkt. Niet evident, maar ik was me hier wel bewust van en wou hier niet in blijven hangen, dit gevoel mocht niet de bovenhand nemen.
Ik had me voorgenomen om te genieten van deze zwangerschap en deze heel bewust te beleven. Ik had tijd, tijd om mezelf voor te bereiden, wat een luxe was dat.
De rust gaf me de ruimte om thuis mijn lichaam en geest goed voor te bereiden op de bevalling. Door bijna dagelijks zwangerschaps-yoga oefeningen te doen, ademhalingsoefeningen en meditaties voelde ik me terug sterk en goed voorbereid op hetgeen ging komen. Ik voelde me weer goed in m'n vel. Yoga zorgt dat je lichaam soepel en sterk is, helemaal klaar om een kind te baren. De ademhaling- en mediatieoefeningen helpen om rustig te blijven, spanningen en eventuele angsten weg te werken en op te vangen. Dit heeft me tijdens de bevalling ook enorm geholpen. Een juiste mindset doet wonderen.
De tijd die ik nu had gaf me ook de ruimte om na te denken over ons geboorteplan. Eerlijk gezegd had ik hier nog nooit over gehoord. Toen ik zwanger was van mijn zoon, 14 jaar geleden werd er heel weinig aandacht besteed aan hoe je je bevalling zag, zo heb ik het toch ervaren.
Misschien herken je jezelf hier ook wel in, maar ik heb mijn eerste bevalling volledig ondergaan. Ik heb geen inspraak gehad. Vanaf het moment dat ik het ziekenhuis binnenkwam, na het scheuren van mijn vliezen had ik het gevoel dat ik niks te zeggen had over mijn eigen lichaam. Mijn bevalling heeft toen meer dan 16 uur geduurd en ik heb die 16 uur plat gelegen met een monitor op mijn buik en een infuus in mijn arm. Rechtstaan, rondlopen, andere houdingen uittesten was geen optie. Ik kreeg geen mogelijkheden om de weeën beter op te vangen zoals bijvoorbeeld een bad of een bal. Ik voelde mijn kracht heel snel wegvloeien. Dit was geen fijne manier om te bevallen.
Daarom wou ik nu een duidelijk geboorteplan, een duidelijk beeld van hoe wij onze bevalling zagen. Ik had controle over mijn bevalling. Ik wou alles ervaren, ik wou voelen hoe ver mijn lichaam kon gaan.
Ik heb gekozen om zo natuurlijk mogelijk te bevallen, geen pijnbestrijding (tenzij het niet anders kon) en we wouden zoveel mogelijk van onze bevalling thuis opvangen.
Als het kon wou ik niet ingeleid worden maar de natuur zijn werk laten gaan. Ik wou alle kennis die ik had kunnen gebruiken, mijn yogahoudingen, ademhalingsoefeningen,...
Ik wou gebruik maken van geuren en warmte om mijn lichaam zoveel mogelijk te ontspannen.
Ook wou ik heel graag gehurkt bevallen of op mijn linkerzijde omdat dit houdingen zijn die beter zijn voor het lichaam en zorgen dat er minder kans is op inscheuren en het herstel na de bevalling makkelijker maakt.
Ik merkte door het uitschrijven van dit plan dat ik er helemaal klaar voor was. Ook gaf het mijn partner een duidelijk beeld wat ervoor heeft gezorgd dat hij helemaal rustig en goed voorbereid aan de bevalling kon beginnen. Hij wist perfect wat hij kon doen om me te helpen en te ondersteunen, hij heeft niet van de zijlijn toegekeken, hij was er op elk moment. Maar nu ben ik al aan het bevallen en dat is ook weer een ander verhaal. Even terug naar de zwangerschap...
In juli, toen ik bijna 8 maanden zwanger was hebben we nog genoten van een welverdiende vakantie in het zuiden van Frankrijk, met uiteraard een valiesje mee voor moest ze iets vroeger komen en beslissen om een Française te worden. Ze heeft gelukkig gewacht tot eind augustus.
Ik heb tijdens onze vakantie heerlijk kunnen ontspannen en veel zonne-energie opgedaan. Ik had wel wat schrik voor het slapen in de caravan, omdat dit toch net iets minder comfort geeft dan slapen in een gewoon bed maar dit viel heel goed mee. Ik moest, net zoals thuis, wel elke nacht even naar het toilet. Dit betekende een mini-nachtwandeling naar de sanitaire blok van de camping.
Ook de warmte was minder lastig dan ik had verwacht. We hebben nog leuke activiteiten kunnen doen zoals het bezichtigen van de cascades wat ik toch het hoogtepunt van de vakantie vond.
Na onze vakantie, begon het aftellen pas echt. Nog een maand, en zoals ze zeggen de laatste maand zijn de laatste dagen. Ik heb enorm genoten van die laatste maand, ik voelde me goed, vond mijn buik prachtig en had herwonnen energie.
De laatste week werd het ongeduld toch groter en groter, onze kleine Jellybean (zoals we haar noemden voor ze geboren was) mocht komen. Ik ben alle fabeltjes en trucjes beginnen proberen om op natuurlijke wijze de bevalling te laten starten.
Wandelen, veel wandelen. Ik ben de natuur in getrokken, heb genoten van het mooie weer, beseffend dat dit de laatste keren zonder buggy zouden zijn.
Fietsen. We hadden verhalen van weeën die starten na het fietsen over hobbelige wegen. We hebben elk kassei baantje in Sint-Niklaas gehad, elke extra putje genomen in de baan,... neen dit werkte niet bij mij.
Intimiteit, hier hebben we heel de zwangerschap aan gewerkt. Telkens wel wat aangepast naar wat nog goed voelde met de groeiende buik. Dus dit maakte voor de start van de bevalling weinig verschil.
Yoga, ja hier ben ik weer met yoga maar er zijn bepaalde yogaposes die de bevalling kunnen stimuleren. Mijn favoriet was malasana (de yogisquat), dit geeft je heupen ruimte, laat de zwaartekracht zijn werk doen en zet je letterlijk met de voeten op de grond. Het heeft de bevalling niet op gang gebracht maar heeft mijn lichaam zowieso goed voorbereid, ruimte in de heupen kan je wel gebruiken tijdens de bevalling.
Ook op vlak van voeding zijn er die fabeltjes, ik heb frambozenbladthee gedronken, ananas gegeten, bitter lemon gedronken,...
Ook het masseren van drukpunten op de enkel hebben we geprobeerd maar geen reactie. Ons meisje zat daar nog goed en veilig.
Tot 25 augustus, toen is mijn bevalling gestart. Helemaal natuurlijk, zoals ik had gehoopt. Dat was al 1 puntje van ons geboorteplan dat we konden afvinken.
We hebben er een prachtige dag van gemaakt waar ik met een gelukzalig gevoel op terugkijk. Ben je nieuwsgierig, lees dan zeker het verhaal van mijn bevalling.
Om 3.05u op 26 augustus was ons kleine wondertje daar, 1 dagje voor de uitgerekende datum. Ellie was klaar om de wereld te ontdekken.
Kommentare